Op 19 oktober hield de Russische president Poetin zijn jaarlijkse Valdai toespraak, waarin hij een pleidooi hield voor meer internationale samenwerking, zowel op economisch als op politiek gebied. In zijn toespraak, getiteld "Van conflict naar samenwerking", benadrukte Poetin het belang van de Verenigde Naties om internationale conflicten op te lossen en sprak hij zich uit tegen het eenzijdig optreden van sommige landen.
Als voorbeeld noemt Poetin de situatie in Syrië, waar bepaalde landen de autoriteit van de Verenigde Naties ondermijnen door zonder goedkeuring van de Verenigde Naties deel te nemen aan een militaire missie in een ander soeverein land. Ook neemt de president in zijn toespraak van ruim een half uur uitgebreid de tijd om de ontwikkelingen op nucleair gebied te behandelen.
We hebben de volledige toespraak van Poetin vertaald. Er zijn tussenkopjes toegevoegd om de leesbaarheid te verbeteren en de verschillende onderwerpen uit te lichten.
Vladimir Poetin: Om te beginnen wil ik graag de heer Karzai, de heer Ma en de heer Toje verwelkomen, collega's en vrienden van ons allemaal. Ik zie veel bekende gezichten in het publiek, welkom allemaal bij de Valdai Club bijeenkomst. Traditioneel richt dit forum zich op de meest urgente wereldwijde politieke en economische zaken. Dit keer had de organisatie, zoals eerder gezegd is, de lastige uitdaging om deelnemers te vragen om voorbij de horizon te kijken, om te overpeinzen hoe de komende decennia eruit zullen zien voor Rusland en voor de internationale gemeenschap.
Natuurlijk is het onmogelijk om alles te voorzien en rekening te houden met alle kansen en risico's waar we mee geconfronteerd zullen worden. Echter moeten we de belangrijkste trends proberen aan te voelen en te begrijpen, om out of the box antwoorden te vinden voor vraagstukken die de toekomst nu aan ons oplegt en dat steeds meer zal doen. Het tempo van de ontwikkelingen is zodanig dat we er voortdurend en snel op moeten reageren.
De wereld is in een tijdperk gekomen van snelle veranderingen. Dingen die tot voor kort gezien werden als een fantasie of als een onhaalbaar iets zijn realiteit geworden en zijn onderdeel geworden van ons dagelijkse leven. Kwalitatieve nieuwe processen ontwikkelen zich tegelijkertijd over allerlei verschillende gebieden. Het snelle leven in verschillende landen en de technologische revolutie zijn direct verbonden met veranderingen op het internationale vlak.
De concurrentie voor een plaats in de wereldwijde hiërarchie wordt heviger. Echter, veel methodes uit het verleden om conflicten en natuurlijke tegenstellingen bij te leggen zijn niet meer van toepassing. Vaak falen deze methodes, terwijl er nog geen nieuwe methodes zijn uitgewerkt. De belangen van landen vallen van nature niet altijd samen, verre van dat. Dit is normaal en natuurlijk. Dat is altijd al zo geweest.
De leidende machten hebben verschillende geopolitieke strategieën en percepties van de wereld. Dit is de niet te veranderen essentie van internationale relaties, die gebouwd worden op een balans tussen samenwerking en competitie. En het klopt dat zodra deze balans verstoord wordt, wanneer de observatie van en zelfs het bestaan van universele regels ter discussie komt te staan, dat wanneer belangen ten koste van alles doorgedrukt worden, dat een geschil dan onvoorspelbaar en gevaarlijk wordt en kan leiden tot gewelddadige conflicten.
Geen enkel echt internationaal probleem kan onder zulke omstandigheden en onder een dergelijke weerspiegeling van de situatie worden opgelost, met als gevolg dat de relaties tussen landen simpelweg verslechteren. De wereld wordt minder veilig. In plaats van vooruitgang en democratie wordt er dan vrij spel gegeven aan radicale elementen en aan extremistische groepen die de beschaving verwerpen om terug te keren naar de oudheid, richting chaos en barbarisme. De geschiedenis van de laatste paar jaren dient voor ons allen als een beeldende illustratie.
Midden-Oosten
Het volstaat om te zien wat er is gebeurd in het Midden-Oosten, waar een aantal spelers geprobeerd heeft het gebied naar eigen inzicht opnieuw vorm te geven en waar men van buitenaf een ontwikkelingsmodel heeft opgelegd op basis van georkestreerde staatsgrepen of door simpelweg de wapens te trekken.
In plaats van samen te werken om de situatie weer op orde te brengen en een echte klap uit te delen aan het terrorisme - dus niet een strijd tegen terrorisme te simuleren - doen een aantal van onze collega's hun uiterste best om de chaos in de regio permanent te maken. Sommigen denken nog steeds dat het mogelijk is om deze chaos beheersbaar te maken.
Ondertussen zijn er een aantal positieve voorbeelden uit het recente verleden. Zoals jullie misschien al konden raden, ik heb het dan over de ervaringen in Syrië. Het laat zien dat er een alternatief is voor dit arrogante en destructieve beleid. Rusland vecht samen met de legitieme Syrische regering en andere staten in de regio tegen het terrorisme en doet dit op basis van internationaal recht.
Ik moet bekennen dat deze acties en dit proces van vooruitgang niet eenvoudig is geweest. Er is een grote mate van verdeeldheid in de regio. Maar we hebben onszelf versterkt met geduld en we wegen al onze stappen en woorden. We werken samen met alle deelnemers in dit proces, uit respect voor hun belangen.
Noord-Korea
Onze inspanningen, waarvan de resultaten door onze collega's recent in twijfel zijn getrokken, blijken nu - laat ik het voorzichtig zeggen - hoopgevend te zijn. Ze hebben bewezen erg belangrijk te zijn, maar ook correct, professioneel en tijdig. Of, om een ander voorbeeld te nemen, de kwestie omtrent het Koreaanse schiereiland. Ik weet zeker dat ook dit onderwerp vandaag uitvoerig aan bod is geweest. Ja, we veroordelen eenduidig de nucleaire tests die zijn uitgevoerd door Noord Korea en voldoen volledig aan de resoluties van de VN Veiligheidsraad met betrekking tot Noord-Korea.
Collega's, ik wil dit benadrukken zodat er geen vrije interpretatie van wordt gegeven. We voldoen aan alle resoluties van de VN Veiligheidsraad. Echter, deze kwestie kan alleen verholpen worden door middel van dialoog. We moeten Noord-Korea niet in een hoek drijven, met geweld dreigen of buigen voor schaamteloze ruwheid en scheldwoorden.
Of iemand het Noord-Koreaanse regime nou leuk vind of niet, we moeten niet vergeten dat de Democratische Republiek van Noord Korea een soevereine staat is. Alle geschillen moeten op een beschaafde manier worden opgelost. Rusland heeft altijd de voorkeur gegeven aan een dergelijke benadering. We zijn er volledig van overtuigd dat zelfs de meest complexe knopen - of het nou de crisis in Syrië is, of in Libië, het Koreaanse schiereiland of bijvoorbeeld Oekraine - niet doorgehakt maar ontrafeld moeten worden.
Spanje en Catalonië
De situatie in Spanje laat duidelijk zien hoe kwetsbaar de stabiliteit kan zijn, zelfs in een welvarende en gevestigde staat. Wie had kunnen verwachten dat recent de discussie over de status van Catalonië, waar een lange geschiedenis aan vooraf gaat, op een acute politieke crisis zou uitlopen? De positie van Rusland hierin is bekend. Alles wat daar gebeurt is een interne kwestie voor Spanje die moet worden opgelost op basis van de Spaanse wet en conform de democratische tradities.
We zijn ons ervan bewust dat de regering van het land stappen zet in die richting. In het geval van Catalonië zagen we hoe de Europese Unie en een aantal andere staten de voorstanders van de onafhankelijkheid veroordeelden. Weet je, ten aanzien van dit onderwerp kan ik niet anders dan constateren dat hier veel eerder over nagedacht had moeten worden. Was niemand op de hoogte van deze eeuwenoude meningsverschillen in Europa? Die waren er al, nietwaar? Natuurlijk waren die er. Echter, op een zeker moment verwelkomden ze het uiteenvallen van een aantal staten in Europa zonder hun vreugde te verbergen.
Waarom waren ze zo onbedachtzaam, zo gedreven door politieke overwegingen en hun wens om - laat ik het maar simpel zeggen - hun grote broer in Washington te plezieren, door onvoorwaardelijke steun aan te bieden voor de afscheiding van Kosovo, waarmee ze vergelijkbare ontwikkelingen in andere regio's in Europa en in de rest van de Wereld uitlokten?
Misschien kunt u zich nog herinneren dat toen de Krim haar onafhankelijkheid verklaarde en na het referendum besloot om zich bij Rusland aan te sluiten, dat dat toen om een zekere reden niet verwelkomd werd. En nu hebben we Catalonië. En er is een vergelijkbare kwestie in een andere regio, Koerdistan. Waarschijnlijk is deze lijst verre van volledig, maar we moeten onszelf de vraag stellen: Wat gaan we eraan doen? Wat moeten we ervan denken?
Nu blijkt dat een aantal van onze collega's denkt dat er 'goede' onafhankelijkheidsstrijders zijn die voor vrijheid vechten en dat er 'separatisten' zijn die niet het recht hebben om hun belangen te verdedigen. Zelfs niet met het gebruik van democratische middelen. Zoals we altijd zeggen in vergelijkbare gevallen, zulke dubbele standaarden - en dit is daar een levend voorbeeld van - zijn gevaarlijk voor de stabiele ontwikkeling van Europa en van andere continenten en voor de ontwikkeling van het integratieproces wereldwijd.
Globalisering
Op een gegeven moment probeerden de apologeten van globalisering ons ervan te overtuigen dat universele economische afhankelijkheid een garantie was tegen conflicten en geopolitieke rivaliteit. Maar helaas, dat gebeurde niet. Sterker nog, de aard van de tegenstellingen werden steeds ingewikkelder, kregen meerdere lagen en werden niet-lineair. En hoewel wederzijdse verbondenheid een bedwingende en stabiliserende factor is, zien we ook een toenemend aantal voorbeelden waarbij politiek de economische marktrelaties ruw verstoort.
Zeer recent waren er waarschuwingen dat dit onacceptabel en contraproductief is en om die reden voorkomen moet worden. Nu zijn het diegene die deze waarschuwingen deden die zich er zelf schuldig aan maken. Sommigen verhullen niet eens meer dat ze politieke voorwendselen gebruiken om hun strikt commerciële belangen te promoten. Bijvoorbeeld het pakket van sancties dat onlangs werd aangenomen door het Amerikaanse Congres dat er openlijk op gericht is Rusland af te sluiten van de Europese energiemarkt en Europa te dwingen het duurdere vloeibare aardgas dat in de Verenigde Staten geproduceerd wordt te kopen, terwijl de productiecapaciteit daarvoor nog steeds ontoereikend is.
Er worden pogingen ondernomen om obstakels op de weg te leggen ten aanzien van onze pogingen om nieuwe energieroutes te bouwen - South Stream en Nord Stream - terwijl het diversificeren van de logistiek economisch efficiënt is, voordelig is voor Europa en het haar veiligheid bevordert.
Laat mij dit herhalen: Het is natuurlijk dat iedere staat haar eigen politieke, economische en andere belangen heeft. Maar de vraag is met welke middelen deze beschermd en gepromoot worden. In de moderne wereld is het onmogelijk om strategisch voordeel te behalen ten koste van een ander. Een dergelijke beleid dat gebaseerd is op zelfverzekerdheid, egoïsme en claims van exceptionalisme levert respect noch ware grootheid op. Het roept natuurlijke en gerechtvaardigde afkeer en weerstand op.
Als gevolg daarvan zien we een voortdurende toename van spanningen en onenigheid, in plaats van dat we samen een stabiele internationale orde proberen te creëren en een antwoord formuleren op de technologische, milieutechnische, klimaatgerelateerde en humanitaire uitdagingen waar de gehele mensheid mee geconfronteerd wordt.
Technologische innovatie
Collega's, wetenschappelijke en technologische vooruitgang, robotisering en digitalisering veroorzaken nu al diepgaande economische, sociale en culturele veranderingen en veranderingen in onze waardes. We worden nu geconfronteerd met onbegrijpelijke vooruitzichten en kansen. Maar tegelijkertijd moeten we de antwoorden proberen te vinden voor een groot aantal vragen. Welke plaats zullen mensen innemen in de driehoek van mens-machine-natuur?
Welke stappen moeten gezet worden voor landen die er niet in slagen de voorwaarden voor een normaal leven te bieden, vanwege veranderingen in het klimaat en de omgeving? Hoe kunnen we werkgelegenheid behouden in een tijdperk van automatisering? Hoe zal de Hippocratische eed geïnterpreteerd worden op het moment dat dokters de mogelijkheden hebben vergelijkbaar met die van machtige tovenaars? En zal de menselijke intelligentie uiteindelijk de controle verliezen over kunstmatige intelligentie? Wordt kunstmatige intelligentie een aparte eenheid, onafhankelijk van ons?
Eerder, toen we de rol en invloed van verschillende landen beoordeelden, spraken we over het belang van de geopolitieke factor, de omvang van het grondgebied van een land, haar militaire macht en haar natuurlijke bronnen. Natuurlijk, deze factoren zijn vandaag de dag nog steeds van groot belang. Maar nu is er ook een andere factor, de wetenschappelijke en technologische factor, die zonder twijfel ook van groot belang is en die in de toekomst alleen maar belangrijker zal worden. In feite is deze factor altijd al belangrijk geweest, maar nu heeft deze het potentieel een ware game changer te zijn. Zeer spoedig zal ze een grote impact hebben op het gebied van politiek en veiligheid.
Dus zal de wetenschappelijke en technologische factor een factor van universeel en politiek belang worden. Het is ook duidelijk dat zelfs de allernieuwste technologie niet vanuit zichzelf in staat zal zijn een duurzame ontwikkeling te brengen. Een harmonieuze toekomst is onmogelijk zonder sociale verantwoordelijkheid, zonder vrijheid en gerechtigheid, zonder respect voor traditionele ethische waardes en menselijke waardigheid.
Anders krijgen we in plaats van een wereld van welvaart en nieuwe kansen een 'brave new world' die zal veranderen in een wereld van totalitarisme, kasten, conflicten en grotere verdeeldheid. Vandaag de dag bouwt de groeiende ongelijkheid zich al op tot een gevoel van onrecht en beroving voor miljoenen mensen en voor complete landen. En het resultaat is radicalisering, een wens om de situatie op alle mogelijke manieren te veranderen, tot het gebruik van geweld aan toe.
Trouwens, die is wat nu al gebeurt in veel landen, maar ook in ons Rusland. Succesvolle technologische en industriële doorbraken werden gevolgd door een dramatische omwentelingen en revolutionaire ontwrichtingen. Dat kon allemaal gebeuren omdat het land niet in staat was de sociale onrust aan te pakken en de anachronismen uit de samenleving van die tijd aan te pakken.
Revolutie is altijd het resultaat van een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel bij zowel diegene die de zaken willen laten zoals ze zijn, die een achterhaalde orde willen behouden die overduidelijk veranderd moet worden, en diegene die een snellere verandering nastreven, met als gevolg burgerconflicten en destructieve weerstand.
Vandaag, nu we terugkeren naar de lessen van een eeuw geleden, namelijk de Russische Revolutie van 1917, zien we hoe tweeledig de resultaten waren en hoe dicht de negatieve en - dat moeten we erkennen - de positieve gevolgen met elkaar verweven waren. Laten we ons de vraag stellen: Was het niet mogelijk om een evolutionair pad te volgen in plaats van door een revolutie heen te gaan? Konden we niet evolueren via een geleidelijke en consistente beweging, in plaats van dat het ten koste gaat van een vernietiging van onze staat en de ruwe verstoring van miljoenen mensenleven.
Echter, het grotendeels utopische sociale model en de ideologie, die de nieuw gevormde staat eerst probeerde te implementeren na de revolutie van 1917, was een krachtige motor van transformaties over de hele wereld. Dit is overduidelijke en dit moeten we erkennen. Het veroorzaakte een grote herwaardering van ontwikkelingsmodellen en bood ruimte voor rivaliteit en concurrentie, waarvan de voordelen, zo zou ik het willen zeggen, voor het grootste deel werden behaald door het Westen.
Ik verwijs niet alleen naar de geopolitieke ontwikkelingen die volgden na de Koude Oorlog. Veel Westerse prestaties van de twintigste eeuw waren een antwoord op de uitdaging waar ze door de Sovjet-Unie voor gesteld werden. Ik heb het dan over de stijging van de levensstandaard, de vorming van een sterke middenklasse, hervormingen op de arbeidsmarkt en in de sociale sfeer, de promotie van onderwijs, het garanderen van mensenrechten, inclusief de rechten van minderheden en vrouwen, de aanpak van rassenscheiding, wat in veel landen een schandelijke praktijk was, waaronder in de Verenigde Staten tot een paar decennia geleden.
Tijdperk na de Sovjet-Unie
Volgend op de radicale veranderingen die eind jaren negentig in ons land en in de wereld plaatsvonden ontstond er een werkelijk unieke kans om een heel nieuw hoofdstuk in de geschiedenis te openen. Ik bedoel daarmee de periode nadat de Sovjet-Unie ophield te bestaan.
Jammer genoeg raakten onze Westerse partners na de opsplitsing van het geopolitieke erfgoed van de Sovjet-Unie overtuigd van hun eigen gelijk en verklaarden zij zichzelf de overwinnaars van de Koude Oorlog, waarna ze zich - zoals ik eerder al zei - openlijk begonnen te bemoeien met kwesties van soevereine staten en hun democratie begonnen te exporteren, net zoals de leiders van de Sovjet-Unie in hun tijd geprobeerd hebben de socialistische revolutie naar de rest van de wereld te exporteren.
We werden geconfronteerd met een herverdeling van invloedssferen en de uitbreiding van de NAVO. Overmoed leidt onherroepelijk tot fouten. De uitkomst was ongelukkig. Twee en een half decennium gingen verloren, veel kansen werden gemist en er ontstond een zware last van wederzijds wantrouwen. De wereldwijde onbalans is als gevolg daarvan alleen maar groter geworden.
We horen wel verklaringen over de toewijding om wereldwijde problemen op te lossen, maar in feite zien we meer en meer voorbeelden van zelfzuchtigheid. Alle internationale instituties die ontworpen zijn om de belangen te harmoniseren en een gezamenlijke agenda te formuleren worden ondermijnd, terwijl basale multilaterale internationale verdragen en kritieke bilaterale afspraken gedevalueerd worden.
Nucleaire wapens
Een paar uur geleden werd mij verteld dat de Amerikaanse president iets op social media had gezegd over samenwerking tussen Rusland en de Verenigde Staten op het belangrijke onderwerp van nucleaire samenwerking. En het is waar dat dit het belangrijkste onderwerp van interactie is tussen Rusland en de Verenigde Staten, omdat we in gedachten moeten houden dat Rusland en de Verenigde Staten een verantwoordelijkheid dragen als de twee grootste nucleaire machten.
Echter wil ik van deze kans gebruikmaken om in groter detail te praten over wat er de laatste decennia op dit cruciale gebied gebeurd is, om een meer volledig beeld te schetsen. Dat zal hooguit twee minuten duren.
Verschillende belangrijke overeenkomsten werden in de jaren negentig getekend. De eerste, het Nunn-Lugar programma, werd op 17 juni 1992 getekend. De tweede, het HEU-LEU programma, op 18 februari 1993. Hoog verrijkt uranium werd omgezet naar laag verrijkt uranium, vandaar de naam HEU-LEU.
De projecten onder de eerste overeenkomst waren gericht op het verbeteren van de controlesystemen, het bijhouden en beschermen van nucleair materiaal, het ontmantelen en slopen van atoomonderzeeërs en radio-isotopische thermo-elektrische generatoren. De Amerikanen hebben - en besteed hier alsjeblieft aandacht aan, dit is geen geheime informatie, maar er zijn gewoon weinig mensen mee bekend - 620 controlebezoeken in Rusland uitgevoerd om te controleren of wij voldeden aan de overeenkomst. Ze bezochten de meest heilige delen van het Russische nucleaire wapencomplex, namelijk de bedrijven die werken aan nucleaire munitie, kernkoppen en wapens met plutonium en uranium. De Verenigde Staten kregen toegang tot alle top-secret faciliteiten in Rusland. Het akkoord was bijna unilateraal van aard.
Onder de tweede overeenkomst brachten de Amerikanen meer dan 170 bezoeken aan onze verrijkingsinstallaties, waarbij ze konden kijken in de meest afgeschermde ruimtes, zoals de mix- en opslageenheden. De meest krachtige nucleaire verrijkingsinstallatie ter wereld - de Urals Electrochemical Combine - had zelfs een permanente Amerikaanse observatiepost. Direct bij de werkplaats van deze installatie werden permanente banen gecreeerd, waar Amerikaanse specialisten iedere dag naar hun werk gingen. De ruimtes waarin ze zaten binnenin deze Russische top-secret faciliteit hadden Amerikaanse vlaggen, zoals dat altijd gaat.
Daarnaast werd een lijst van 100 Amerikaanse specialisten van tien verschillende Amerikaanse organisaties samengesteld die de bevoegdheid kregen om op ieder gewenst moment en zonder waarschuwing inspecties uit te komen voeren. Dit heeft tien jaar geduurd. Onder deze overeenkomst werd 500 ton aan uranium dat voor wapens gebruikt kon worden uit omloop gehaald in Rusland, wat gelijk staat aan 20.000 kernkoppen.
Het HEU-LEU programma was uitgegroeid tot een van de meest effectieve maatregelen voor daadwerkelijke ontwapening in de menselijke geschiedenis en dat zeg ik met het volste vertrouwen. Iedere stap van Russische zijde werd nauwgezet in de gaten gehouden door Amerikaanse specialisten, in een tijd dat de Verenigde Staten zich beperkte tot veel minder ingrijpende reducties van haar nucleaire arsenaal en waarin ze dat puur op basis van goodwill deed.
Onze specialisten bezochten ook de bedrijven van het Amerikaanse nucleaire wapencomplex, maar alleen op hun uitnodiging en onder voorwaarden die door de Verenigde Staten bepaald werden.
Zoals je kunt zien heeft Rusland een absolute en ongekende mate van openheid en vertrouwen laten zien. Toevallig - en daar komen we later nog over te praten - is het ook algemeen bekend wat we hiervoor terug kregen, namelijk een totale verwaarlozing van onze nationale belangen, steun voor separatisten in de Kaukasus, militaire acties die buiten de VN Veiligheidsraad om gingen, zoals de bombardementen op Joegoslavië en Belgrado, de komst van troepen in Irak enzovoort. Het is dus makkelijk te begrijpen dat toen ze de staat van ons nucleaire complex, van ons leger en onze economie hadden gezien, dat internationale wetten blijkbaar niet meer nodig waren.
Rond 2000 bereikte onze samenwerking met de Verenigde Staten een nieuwe fase van werkelijk gelijkwaardig partnerschap. Dat werd onderstreept met een reeks van strategische verdragen en overeenkomsten over het gebruik van kernenergie voor vreedzame doeleinden, wat in de Verenigde Staten bekend staat als het 123 Agreement. Maar tegen alle verwachtingen in besloot de VS in 2014 eenzijdig haar werkzaamheden in dit verband te staken.
De situatie rondom de 2000 Plutonium Management and Disposition Agreement (PMDA) van 20 augustus (getekend in Moskou) en 1 september (getekend in Washington) is verwarrend en alarmerend. In overeenstemming met het protocol van deze bijeenkomst werden beide partijen geacht stappen te zetten om plutonium dat voor wapens gebruikt kan worden om te zetten naar gemengde oxide brandstof (MOX) en dat te verbranden in nucleaire installaties, zodat het niet meer voor militaire doeleinden gebruikt zou kunnen worden. Veranderingen in deze aanpak werden alleen toegestaan als beide partijen ermee akkoord gingen. Dit staat zwart op wit in de overeenkomst en in de protocollen die erbij horen.
Wat deed Rusland? Wij ontwikkelden deze brandstof, bouwden een installatie voor massaproductie en - zoals we in de overeenkomst beloofd hadden -bouwden een BN-800 installatie waarmee we deze brandstof veilig konden verbranden. Ik wil hier graag benadrukken dat Rusland aan al haar verplichting tegemoet is gekomen.
Wat deden onze Amerikaanse partners? Ze begonnen een installatie te bouwen bij de Savannah rivier. Het aanvankelijke prijskaartje was $4,86 miljard, maar ze spendeerden bijna $8 miljard. Ze brachten de bouw ervan naar 70% en stopten toen met het project. Maar, voor zover wij weten, zit er in de begroting voor 2018 een bedrag van $280 miljoen voor de sluiting en conservering van deze installatie. Dat roept de logische vraag op: Waar is het geld? Waarschijnlijk gestolen. Of ze hebben ergens een foute berekening gemaakt toen ze de bouw van deze installatie planden. Dat soort dingen kunnen gebeuren en dat gebeurt vaak. Maar daar zijn we niet in geïnteresseerd, want dat is niet onze zaak. Wat wij willen weten is wat er met dat uranium en plutonium gebeurt. Hoe zit het met de verwerking daarvan? Gesuggereerd wordt dat dit verdund en onder de grond opgeslagen kan worden, maar dat gaat compleet tegen de geest en de letter van de afspraak in. En nog belangrijker, het garandeert niet dat het verdunde materiaal later weer opnieuw omgezet kan worden tot nucleaire wapens. Dit is erg ongelukkig en verbijsterend.
Dan het volgende. Rusland ratificeerde meer dan 17 jaar geleden het allesomvattende verdrag voor het verbod op nucleaire tests (CTBT). De Verenigde Staten hebben dat nog niet gedaan.
Een kritieke massa van problemen bouwt zich op in de veiligheidssfeer. Zoals we weten trokken de Verenigde Staten zich in 2002 terug uit het Antiballistic Missile Treaty. En ondanks het feit dat ze zelf de conventie op het verbod van chemische wapens en internationale veiligheid hebben opgestart, zijn zij diegene die zich niet aan de afspraken houden. Zij zijn tot op de dag van vandaag de enige en de grootste bezitter van deze vorm van massavernietigingswapens. Bovendien, de Verenigde Staten hebben de deadline voor het verwijderen van hun chemische wapens naar voren geschoven, van 2007 tot pas in 2023. Dat is niet gepast voor een natie die claimt de kampioen te zijn van non-proliferatie en controle.
In Rusland echter werd dit proces op 27 september van dit jaar voltooid. En daarmee heeft ons land een significante bijdrage geleverd aan het verbeteren van de internationale veiligheid. Trouwens, de Westerse media geeft er de voorkeur aan om stil te blijven, om dit niet op te merken. Ik geloof dat het slechts een keer genoemd is ergens in Canada, maar dat was het dan ook, daarna was er stilte. En dat terwijl het arsenaal van chemische wapens dat door de Sovjet-Unie was opgebouwd genoeg is om het leven op aarde meerdere keren te vernietigen.
Ik geloof dat het tijd is om afscheid te nemen van een agenda die overbodig is geworden. Ik verwijs naar wat er ooit was. Zonder enige twijfel zeg ik dat we naar de toekomst zouden moeten kijken en dat we moeten stoppen met achteruit kijken. Ik praat hierover zodat jullie begrijpen wat de oorsprong is van de situatie zoals die zich nu gevormd heeft.
Het is hoog tijd voor een open discussie binnen de wereldwijde gemeenschap, in plaats van binnen een selecte groep van verkozen landen die het meest waardevol en geavanceerd zouden zijn. Vertegenwoordigers van verschillende continenten, culturele en historische tradities en van verschillende politieke en economische systemen. In een veranderende wereld kunnen we het ons niet veroorloven om inflexibel te zijn, afgesloten en niet in staat duidelijk en snel te reageren. Verantwoordelijkheid voor de toekomst, dat is wat ons allen zou moeten verenigen. Zeker in een tijd als deze, waarin alles razendsnel verandert.
Nooit eerder heeft de mensheid zoveel macht gehad als nu. Macht over de natuur, over de ruimte, communicatie en over haar eigen bestaan. Echter, deze macht is diffuus. Haar elementen zijn in de handen van staten, bedrijven, het publiek en religieuze organisaties, zelfs in het individu. Het mag duidelijk zijn dat het samenbrengen van al deze elementen in een enkele, effectieve en beheersbare architectuur geen eenvoudige taak is. Er is intensief en nauwkeurig werk voor nodig om dit te bereiken. En Rusland is, zo wil ik opmerken, bereid om hier deel van uit te maken, samen met alle partners die geïnteresseerd zijn.
Verenigde Naties
Collega's, hoe zien wij de toekomst van de wereldorde en het wereldwijde systeem van bestuur? Bijvoorbeeld in 2045, als de Verenigde Naties hun honderdjarige bestaan vieren. Haar creatie is een symbool geworden voor het feit dat de mensheid, ondanks alles, in staat is gezamenlijke regels te ontwikkelen en deze op te volgen. Iedere keer dat deze regels niet werden gerespecteerd leidde dat uiteindelijk tot crises en andere negatieve consequenties.
Echter, in de laatste decennia zijn er verschillende pogingen gedaan om de rol van deze organisatie te marginaliseren, om deze in diskrediet te brengen of om simpelweg te veronderstellen dat je er controle op uit kunt oefenen. Al deze pogingen zijn zoals te verwachten viel gefaald, of kwamen uiteindelijk op een dood spoor. Naar onze mening moet de Verenigde Naties, met haar universele legitimiteit, het middelpunt van ons internationale systeem blijven. Ons gezamenlijke doel is om haar autoriteit en effectiviteit te vergroten. Er is vandaag de dag geen alternatief voor de Verenigde Naties.
Ten aanzien van het veto-recht in de Veiligheidsraad, die soms ook wordt aangevochten, wil ik in herinnering roepen dat dit mechanisme werd ontworpen en gecreëerd om een directe confrontatie tussen de meest machtige staten te vermijden, als een garantie tegen willekeur en roekeloosheid, zodat geen enkel land, zelfs niet het meest invloedrijke land, de schijn van legitimiteit kan geven aan haar agressieve acties.
Natuurlijk, laten we er niet omheen draaien, de experts zijn hier en zij weten dat de Verenigde Naties de acties van individuele deelnemers in de internationale sfeer hebben gelegitimeerd. Dat is tenminste al iets, maar het zal ook niet leiden tot iets goeds. Hervormingen zijn nodig, het systeem van de Verenigde Naties behoeft verbetering, maar hervormingen kunnen alleen geleidelijk en evolutionair tot stand komen. Deze moeten natuurlijk door de overweldigende meerderheid van deelnemers in het internationale proces tot stand komen, via een brede consensus.
De garantie van de effectiviteit van de Verenigde Naties ligt in haar representatieve karakter. De absolute meerderheid van alle soevereine staten in de wereld zijn erin vertegenwoordigd. De fundamentele principes van de Verenigde Naties zouden voor de komende jaren en decennia bewaard moeten blijven, omdat er geen andere entiteit is die in staat os het hele spectrum van de internationale politiek te weerspiegelen.
Toekomst
Vandaag de dag zijn er nieuwe centra van invloed en groeimodellen in opkomst. Allianties tussen beschavingen en politieke en economische samenwerkingsverbanden krijgen vorm. Deze diversiteit leidt niet uit zichzelf tot meer eenwording en daarom moeten we ernaar streven de samenwerking te harmoniseren. Regionale organisaties in Eurazië, Amerika, Afrika, Zuid-Oost Azië zouden moeten handelen onder het toezicht van de Verenigde Naties en zouden hun werkzaamheden daarmee moeten coördineren.
Echter, iedere associatie heeft het recht te functioneren volgens haar eigen ideeën en principes, die aansluiten met hun culturele, historische en geopolitieke kenmerken. Het is belangrijk om de wereldwijde en wederzijdse afhankelijkheid met openheid te combineren, waarbij de unieke identiteit van ieder land en iedere regio behouden blijft. We moeten soevereine staten respecteren als de basis onder het hele systeem van internationale relaties.
Collega's, ongeacht welke waanzinnige hoogtepunten de technologie kan bereiken, de geschiedenis wordt natuurlijk gemaakt door mensen. De geschiedenis wordt vormgegeven door mensen, met al hun sterke en zwakke punten, hun geweldige prestaties en hun vergissingen. We kunnen alleen een gezamenlijke toekomst hebben. Er kan geen afzonderlijke toekomst zijn, tenminste niet in de moderne wereld. En daarmee ligt de verantwoordelijkheid voor het verzekeren dat de wereld welvarend en vrij van conflicten blijft in de handen van de hele internationale gemeenschap.
Zoals jullie misschien al weten vindt het negentiende wereldfestival voor jeugd en studenten plaats in Sochi. Jonge mensen uit tientallen landen ontmoeten elkaar en praten over de zaken die zij belangrijk vinden. Ze worden niet belemmerd door culturele, nationale of politieke verschillen en ze dromen allemaal over de toekomst. Ze geloven dat hun leven en het leven van de jongere generaties beter, eerlijker en veiliger zal zijn. Onze verantwoordelijkheid die we op dit moment hebben is om ons best te doen dat deze hoop werkelijkheid wordt.
Dank voor jullie aandacht.
Bron: Kremlin
Vertaling: Frank Knopers
Deze vertaling mag worden overgenomen en verder verspreid, mits voorzien van bronvermelding en waar mogelijk met een link naar deze pagina.
