Olav ten Broek kijkt met een kritische blik naar het NOS Journaal en publiceert zijn bevindingen op de website Soeverein Europa. Met zijn toestemming plaatsen we zijn commentaar ook op Geotrendlines. Laat ons weten wat jullie van deze bijdrage vinden. Reageren kan onder het artikel of per email via [email protected]. Wilt u meer van Olav lezen? Volg hem dan op Facebook.
NOS Journaal van 2 augustus 2017
Bij het NOS-journaal lopen ze kennelijk op eieren, om de door Donald Trump ondertekende sanctiewet maar niet te hoeven benoemen. Over eieren ging het maar liefst negen van de twintig minuten van het NOS-journaal en verder was het erg belangrijk om te weten dat Prinz Philipp Von Battenberg met pensioen gaat en dat een ouwe knar die al zeventien jaar de buren terroriseert tot drie maanden cel is veroordeeld (complimenten aan ons rechtssysteem).
De Sanctiewet verdient toch echt wel aandacht, al vindt de NOS van niet. Het ondertekenen ervan ging niet van harte. Trump werd door het Congres zo goed als gedwongen de wet te bekrachtigen, maar noemde hem in een persverklaring “gebrekkig” en “ongelukkig”.
Gebrekkig en ongelukkig? De wet is meer dan dat, hij is illegaal. De Verenigde Staten sanctioneren Rusland vanwege vermeende inmenging in de presidentsverkiezingen, maar na negen maanden waarin de ene na de andere ballon met veel bombarie is opgeblazen en weer net zo spectaculair is leeggelopen, is er nog geen enkele concrete aanwijzing dat Rusland de verkiezingen daadwerkelijk heeft gemanipuleerd. En iets of iemand straffen zonder wettig en overtuigend bewijs is in strijd met het internationaal recht.
De sancties zijn verder ingesteld als veroordeling voor de Russische annexatie van de Krim. Bedoeld wordt de volksraadpleging van maart 2014 waarbij de Krimbewoners in grote meerderheid kozen voor afscheiding van Oekraïne en aansluiting bij Rusland danwel de Russische Federatie. Daar hadden ze trouwens gegronde redenen voor. Niet alleen was Oekraïne een maand eerder in handen gevallen van een onwettige regering en was de gekozen president het land uit gejaagd, maar ook werden de Krimbewoners sindsdien geplaagd door aanvallen van rechts-extremistische, nationalistische of neo-nazi-groepen die “Russen aan het mes” riepen, een parlementsgebouw bestormden, tientallen buspassagiers vermoordden in Volnovakha en 42 mensen levend verbrandden in Odessa, misdaden die uiteraard nooit zijn veroordeeld door Washington, Brussel of Kiev.
De annexatie van de Krim was geen schending van het internationaal recht (zie VN-resoluties 1514 en 2625), de Amerikaanse sanctiewet is dat wel.
Ook zijn de sancties bedoeld als veroordeling van de Russische bemoeienis met Oost-Oekraïne. Het is echter niet de schuld van Rusland dat er zich een oorlog aan haar grens voortsleept, maar van de Verenigde Staten en van de Europese Unie. Ik hoef dat denk ik niet nader uit te leggen. Zie de acties van Victoria Nuland, Jeffrey Pyatt, Frans Timmermans, Guy Verhofstadt en Hans van Baalen die allen tienduizendvoudig bloed aan hun handen hebben. Het Amerikaanse verwijt dat Rusland de akkoorden van Minsk II niet zou naleven is onzinnig, Rusland heeft immers in die akkoorden geen enkele verplichting. Het is Oekraïne dat nog geen enkele afspraak is nagekomen. En Oekraïne wordt niet gesanctioneerd, het ontvangt wapens van de VS.
Laten we eens kijken of sancties uit het verleden de beoogde resultaten hebben opgeleverd:
Neem de Amerikaanse boycot van Cuba, gestart in 1960. Cuba is weliswaar door de sancties getroffen, maar is nog altijd onafhankelijk, is nog steeds een communistisch geleid land en kent een hogere levensverwachting, betere medische zorg en een hogere opleidingsgraad dan de Verenigde Staten. Berekeningen tonen aan dat de sancties de Cubaanse economie jaarlijks $685 miljoen kosten en de Amerikaanse economie $4,84 miljard.
De Amerikaanse sancties tegen Irak (1990-2003) hebben nooit de macht van Saddam Hoessein aan het wankelen gebracht, maar ontegenzeggelijk leed veroorzaakt onder de Iraakse bevolking, met name door de beperkingen op de invoer van medicijnen en levensmiddelen. (later zou Madeleine Albright 500.000 zinloos en onnodig gestorven Iraakse kinderen “de moeite waard” noemen). De Amerikaanse sancties tegen Iran (1979-2016) hebben Iran nooit op de knieën gedwongen, ze hebben alleen de olieprijzen opgedreven. En zo kan ik nog wel even doorgaan...
De vraag is: wat zullen de effecten van de sanctiewet zijn? Allereerst heeft de EU Rusland harder nodig dan andersom. De VS wil vanaf de overkant van de Atlantische Oceaan, zonder overleg, bepalen waar de EU aardgas koopt en dwingt dat af met een handelsoorlog in de hoop dat de EU gedwongen wordt, peperduur Amerikaans schaliegas te kopen dat per schip moet worden aangevoerd. Schepen waarvan er niet eens voldoende beschikbaar zijn. De EU heeft dan ook alvast aangekondigd zich te beraden op vergeldingsmaatregelen. Die zullen in de praktijk wel meevallen (de EU heeft geen tanden en loopt feitelijk aan dezelfde financiële leiband van Wall Street als Washington) maar wie weet worden er een paar wakker.
De sancties zullen zonder meer de banden tussen Rusland, China, Iran en Noord-Korea verder versterken. We hebben het dan over de grootste aardolieproducent ter wereld (Rusland), de grootste economie en arbeidsreserve ter wereld (China) en de op een na grootste aardoliereserve van het Midden-Oosten (Iran). Noord-Korea is een economische dwerg, maar bezit steenkool, aardolie, een schat aan kostbare mineralen en is uiterst strategisch gelegen. Twee van de vier landen zijn een kernmacht met moderne kruis- en intercontinentale raketten, de modernste wapens en een netwerk van militaire satellieten. De vier landen samen hebben een staand leger van zeven miljoen man en een oppervlakte waar alle NAVO-landen tezamen vijf keer in passen. Kortom: deze vier zijn onmogelijk te verslaan.
Het zijn ook alle vier landen die al jaren zowel politiek als militair worden bedreigd en aangevallen vanuit het Westen, met de VS voorop. Geen wonder dat het geduld in Moskou, Peking, Teheran en Pyongyang gewoon op is.
Wat kunnen ze doen? Allereerst afscheid nemen van de Amerikaanse dollar. Elk land dat olie en gas koopt en verkoopt, moet dit doen in Amerikaanse dollars, landen die niet gehoorzamen worden aangevallen en vernietigd, zoals Irak en Libië. Maar nu, met de Amerikaanse sanctiewet, hebben deze vier landen voor het eerst sinds de Bretton Woods-conferentie van 1944, de mogelijkheid om de onbetwiste macht van de dollar te breken.
In feite is de petrodollar de enige kurk waar de Amerikaanse economie op drijft. De mensheid wordt sinds 1944 immers gedwongen om alle handel in olie en gas in dollars te verrekenen en al dat geld vloeit als gevolg daarvan door het Amerikaanse bankensysteem. Wordt de petrodollar losgelaten, dan verdwijnt die geldstroom als sneeuw voor de zon. Zonder petrodollar zullen zowel de VS als andere landen moeten terugvallen op een normale, natuurlijke handelsrelatie waarbij elke munt telt waarvoor hij waard is.
Kortom, de sanctiewet zal de beoogde doelstellingen geen stap dichterbij zetten, maar zou de economieën van de VS en de EU en onze energievoorziening in gevaar kunnen brengen. In het Witte Huis weten ze dat kennelijk ook wel, dus kwam Rex Tillerson verklaren dat hij hoopte de sanctiewet Rusland zou stimuleren tot vruchtbare samenwerking. Een eigenaardige manier om te stimuleren, zullen ze in Moskou denken.
Van de NOS hoeft u dit allemaal niet te weten, of ze vinden het gewoon ongemakkelijk om een nieuwsitem te maken over het wangedrag van onze bondgenoot.
In elk geval, controleer morgen even de nummers op uw eitjes en weet dat de belangrijkste zaken bij de NOS worden overgeslagen.
Olav ten Broek
