China beschikt waarschijnlijk over meer dan twee keer zoveel goud als het officiële cijfer van 2.010,5 ton. Dat schrijft goudmarktanalist Jan Nieuwenhuijs in een nieuwe analyse op Gainesville Coins. Op basis van verschillende bronnen concludeert hij dat de centrale bank eind 2022 waarschijnlijk al over een goudvoorraad van 4.309 ton beschikte, waarvan een groot gedeelte dus buiten de officiële cijfers is gebleven. Daarmee zou China nu al de tweede grootste goudreserve ter wereld hebben. Hoe heeft China dat goud de afgelopen decennia verzameld?
Europese centrale banken
Volgens Nieuwenhuijs heeft de Chinese centrale bank vooral in de jaren '90 veel goudaankopen gedaan, toen de Chinese economie snel groeide en verschillende Europese centrale banken een deel van hun goudvoorraad verkochten. De officiële verklaring daarvoor was dat centrale banken geen geld verdienden aan het goud en dat het interessanter was om staatsobligaties aan te houden die een rentevergoeding opleverden. Ook daalde de waarde van de goudvoorraden door een dalende goudprijs. Maar dat was niet de werkelijke reden. Zoals Nieuwenhuijs in een eerdere analyse al schreef hadden Europese landen relatief veel goud in verhouding tot de rest van de wereld en wilden ze dat meer gelijkmatig verspreiden over de rest van de wereld.
Zo verkocht De Nederlandsche Bank (DNB) in 1992 een grote hoeveelheid van ongeveer 400 ton goud. Verschillende goudhandelaren hadden destijds al het vermoeden dat dit goud via de Bank for International Settlements (BIS) was verkocht aan de centrale bank van China. Dit heeft DNB later min of meer bevestigd, want in haar jaarverslag van 1992 schreef de centrale bank dat 'de vraag naar goud in het Verre Oosten zeer groot was'. En China was eigenlijk het enige land dat geacht werd zoveel goud in één keer aan te kopen.
'Over the counter'
In 1993 bevestigden Chinese autoriteiten dat de centrale bank goud aan het kopen was om de goudvoorraad meer in overeenstemming te brengen met het bbp, de omvang van de Chinese economie. Zowel China als Nederland wilden hun goudvoorraden meer in overeenstemming brengen met hun reserves en dat verklaart volgens Nieuwenhuijs hoe deze landen elkaar toen hebben gevonden voor deze goudtransactie. Ook andere Europese landen verkochten in de periode van begin jaren '90 tot aan het begin van deze eeuw gezamenlijk in totaal 3.000 ton onder het Central Bank Gold Agreement (CGBA), eveneens met het doel om de goudvoorraden meer in overeenstemming te brengen met andere landen.
Het feit dat de goudprijs gedurende deze periode daalde versterkt de theorie van Nieuwenhuijs dat de Chinese centrale bank in die periode ook van andere Europese landen goud heeft gekocht, via zogeheten 'over the counter' transacties met de BIS. Doordat deze aankopen niet in openbaarheid gebeurden hadden deze aankopen weinig effect op de goudprijs. En zo kon China veel edelmetaal inkopen, zonder de goudprijs op te drijven en daarmee de goudmarkt te verstoren. In deze periode heeft China veel meer goud verzameld dan het officiële cijfer van 395 ton dat het IMF van 1982 tot 2010 onveranderd in haar boeken had staan.
Officiële goudvoorraad Chinese centrale bank (Bron: Gainesvillecoins)
Verschillende statistieken
Sinds 2010 geeft de Chinese centrale bank wel weer periodiek updates over de omvang van haar goudreserve, maar dat gebeurde aanvankelijk slechts zeer sporadisch en met grote sprongen tegelijk. En ook die cijfers onderschatten volgens Nieuwenhuijs de werkelijke goudaankopen van China. Dat komt door de manier waarop die cijfers verzameld worden. Niet alle centrale banken geven immers alle goudaankopen volledig door aan het IMF.
Zo is er sinds 2010 een groot verschil ontstaan tussen de hoeveelheid goud die centrale banken volgens het IMF aan hun voorraden hebben toegevoegd en de cijfers van onderzoeksbureau Metals Focus, dat gegevens aanlevert aan de World Gold Council. Metals Focus neemt in haar cijfers namelijk ook schattingen mee die ze verkregen heeft via bronnen uit de markt, zoals de eerder genoemde 'over the counter' transacties. Dat kunnen bijvoorbeeld goudaankopen zijn die centrale banken rechtstreeks doen bij de BIS, via internationale goudbanken of goudsmelterijen.
Nieuwenhuijs berekende dat er over de periode van 2010 tot eind 2022 een cumulatief verschil van 1.945 ton is ontstaan tussen de goudaankopen zoals het IMF die rapporteert en zoals Metals Focus die berekent op basis van haar uitgebreide netwerk van bronnen in de wereldwijde goudmarkt. Volgens anonieme bronnen die Nieuwenhuijs heeft gesproken kan dat verschil grotendeels worden toegeschreven aan China en in mindere mate aan Saoedi-Arabië. Deze landen zouden zeer actief zijn als het gaat om grootschalige 'over the counter' transacties in de wereldwijde goudmarkt. Bijvoorbeeld via smelterijen in Zwitserland of handelaren in Zuid-Afrika, het land waar decennia lang en tot begin deze eeuw verreweg het meeste goud gemijnd werd.
Groot verschil tussen gerapporteerde goudaankopen van centrale banken door het IMF en Metals Focus (Bron: Gainesvillecoins)
Private goudvoorraden
Niet alleen de Chinese centrale bank heeft afgelopen decennia veel goud gekocht, ook het privé bezit van goud in China is sterk toegenomen. Waar het bezit van beleggingsgoud en sieraden onder het communistische bewind van Mao Zedong nog streng verboden was wordt goud kopen nu gestimuleerd. Sinds 2004 mogen particulieren weer beleggingsgoud bezitten en sinds 2007 wordt het edelmetaal vrij verhandeld via de Shanghai Gold Exchange. Sun Zhaoxue zei in 2012 als president van de China Gold Association dat ook het goud onder de bevolking een aanvulling kan zijn op de officiële goudvoorraad. Destijds beschikte de Chinese bevolking over gemiddeld 5 gram goud per persoon, terwijl dat in 2022 volgens schattingen van Nieuwenhuijs al ongeveer 17 gram was. Daarmee zit China al dichter bij het wereldwijde gemiddeld van ongeveer 20 gram per persoon.
In totaal zou er in China nu al meer dan 28.000 ton goud aanwezig zijn, waarvan naar schatting 23.745 ton in private handen. Nieuwenhuijs baseert zich op een schatting van Precious Metals Insights over de privé goudvoorraden in 1994, aangevuld met de binnenlandse mijnproductie en import van niet-monetair goud vanaf dat moment. Gecorrigeerd voor de goudaankopen van de Chinese centrale bank tot 2007 (het jaar waarop de Shanghai Gold Exchange een dominante rol kreeg) komt Nieuwenhuijs op een totaal van 23.745 ton. Onderstaande grafiek laat zien uit welke bronnen China dat goud heeft verzameld.
Schatting van de totale publiek en private goudvoorraden in China (Bron: Gainesvillecoins)
Conclusie
Op basis van importgegevens, cijfers over de binnenlandse goudmijnproductie en reeds aanwezige goudvoorraden in China komt de goudmarktanalist tot een schatting van 4.309 ton voor de Chinese goudvoorraad. Een cijfer dat volgens hem meer in lijn is met de groei van de Chinese economie en de jarenlange overschotten op de Chinese handelsbalans. Ook zouden de Chinezen al sinds begin jaren '90 dezelfde strategie hebben gevolgd als Europese landen, namelijk om de goudvoorraden meer in lijn te brengen met de omvang van de economie. Dat maakt het namelijk eenvoudiger om het monetaire systeem wereldwijd opnieuw op te starten met goud als fundament.
Met een nationale goudvoorraad van 4.309 ton zou China nog steeds relatief weinig goudreserves hebben in verhouding tot bijvoorbeeld Europese landen en de Verenigde Staten. Op basis daarvan kunnen we volgens Nieuwenhuijs concluderen dat China de komende jaren veel goud zal blijven kopen. Zeker nu internationale politieke verhoudingen verslechteren en Westerse landen zich steeds vijandiger opstellen tegenover zowel Rusland als China. Vorig jaar werden de valutareserves van Rusland al geblokkeerd, een risico waar ook China op voorbereid wil zijn door meer goud te bezitten. Zowel op publiek als privaat niveau. China blijft komende jaren een belangrijke speler op de wereldwijde goudmarkt.
Chinese goudvoorraad volgens schatting van Jan Nieuwenhuijs (Bron: Gainesvillecoins)
Dit artikel verscheen eerder op hollandgold.nl
